I can handle myself baby :D*

Hyde, Jekyll, Me , 2015

گوینده: من / مخاطب: عقل و احساسام / بعد از دیدن ِ این سکانس ِ کاملاً بی‌ربط.

احیاناً اگر خواستید بپرید هم؛ با هم و در آغوش ِ هم، چوم اصلاً حوصله‌ی جنگ‌های داخلی ندارم! اگر خواستید من رو از پا در بیاریدهم؛ با هم، یا من به حساب ِ هر دوتون می‌رسم! تک‌روی‌ها رو نمی‌بخشم.

 

+ احساسات هم می‌تونن مثل ِ رنگ‌ها طیفهای مختلفی داشته باشن. احساسات ِ رقیق یا غلیظ، احساسات ِ سطحی یا عمقی، احساسات ِ کاذب، احساسات ِ متوهّم! اگر از من بپرسی می‌گم در این طیف یکی از رایج‌ترین‌ها توهّم ِ احساسات هست. یعنی چیزی که در درون ِ ما وجود نداره اما فکر می‌کنیم هست یا می‌خوایم که باشه و سعی می‌کنیم در درونمون بسازیمش حتی شده با متوسل شدن به زور! مثلاً طرف اصلاً تیپ ِ شخصیتی ِ مناسبی برای من ِ نوعی نیست اما چون همه‌ی معیارهای عمومی رو داره برای خودمون دلیل می‌تراشیم که ازش خوشمون میاد که در واقع از دیگران عقب نمونیم. یا بد ِ یکی رو پیش دیگری می‌گیم و بهش برچسب می‌زنیم. حس بدی به اون فرد داریم چون در واقع مهارت بیشتری نسبت به ما در کار و زندگی داره. شاید حتی دلیل ِ اصلی ِ این کار رو ندونیم، اما چرا باید به احساساتی پر ُ بال بدیم که در نتیجه‌شون اعمالی ازمون سر بزنه که حتی از دلایل ِ اصلی ِ بوجود اومدنشون بی‌خبریم؟
استادی داشتیم که می‌گفت اگر جنس احساسات خودتون رو بشناسید در آینده می‌تونید موقعیتهای خطرناک رو که ممکنه احساستون ضربه ببینه یا دچار توهّم بشید رو شناسایی کنید. اون وقت قادر هستید دور بزنید و وارد نشید یا خسارات رو به حداقل برسونید.

....و تجربه نشون داده عقل می‌تونه هم‌پا بشه با احساسات ِ واقعی و اصلی اما با توهّمات و مکذوبات نه!

 

* عنوان نوشت: این جواب ِ درونیم در مقابل ِ سوال ِ انریکه هست که در آهنگ ِ don't you need somebody می‌پرسه آیا کسی رو لازم نداری که تمام شب بیدار نگه‌ت داره؟ چقدر از ویدئوش خوشم اومده.

 

پ.ن. ساعت 4:30 بامداد به وقت ِ "خانه‌ی ما"، من و خورشت قیمه‌ی فردا شبم که داره در آشپزخانه قُل میزنه بیداریم. یکی باید بیاد من رو به زور بخوابونه چون اگر کماکان بیدار بمونم فردا کار و زندگی رو از دست خواهم داد! :D
 

عشق زیر روسری

عشق کمترین پاسخ است برای بیشتر پرسش‌های دلم؛ اینکه چرا ما اینجاییم؟
و کجا می‌رویم؟ و اینکه چرا اینقدر سخت است؟ جک جانسون

عشق زیر روسری / شلینا زهرا جان محمد / محسن بدره / نشر آرما

 

دختری که سفرش رو برای پیدا کردن نیمه‌ی گمشده‌ش آغاز می‌کنه. میدونه که دوست داره ازدواج کنه و همون طور که در قرآن گفته شده: «و از خودتان برایتان جفت‌هایی آفرید تا بتوانید در یکدیگر آرامش یابید و عشق و مهربانی را در میانتان قرار داد.» کسی رو داشته باشه که در کنارش آرام بگیره و کامل بشه. در بالا و پایین‌های این سفر و امید و ناامیدی‌ها خیلی چیزها رو متوجه میشه و یاد می‌گیره. یه جورایی می‌فهمه درسته خداوند برای هر انسانی جفتی آفریده اما وقتی پا در زندگیمون می‌ذاره که از نظر درونی آمادگیش رو داشته باشیم، [شاید در سطح و از نظر ظاهری فکر کنیم آماده‌ایم  اما در حقیقت هنوز به مرحله‌ی مورد نظر نرسیده باشیم.] شاید لازم باشه تنهایی سفرمون رو آغاز کنیم و در نیمه‌ی راه بهم بپیوندیم و از اونجا یک شروع دوباره داشته باشیم. اون وقت می‌بینیم چه‌طور با اینکه فکر می‌کردیم پیدا کردن ِ آرام ِ جان؛ کسی که در این شلوغی مال ِ من باشه چقدر می‌تونه دور و ناممکن باشه، وقتش که رسید داستانمون به ساده‌ترین شکل ممکن رقم می‌خوره و به سرانجام می‌رسه. (خطر لوث شدن داستان... مثل ِ داستان ِ شلینا که 300 صحفه گشت و 4 صحفه‌ی آخر رو به وصل یار رسید! :D)

 

یکی از نکات مثبت کتاب و شخصیت شلینا انتخاب ِ اختیاری اسلام هست. به قولی برداشت ِ ساده‌ای از دین نداره و با اینکه در لندن به دنیا اومده و زندگی می‌کنه کاملاً ارادی فرایض ِ دینی رو به جا میاره. مثل ِ حجاب. و با رفتارش کاملاً نمایانگر این موضوع هست که اگر زن در انتخاب حجاب خود مختار باشه در عین ِ حال که پایدار میشه اعتماد به نفس قشنگی به همراه داره جوری که شخص این جرات رو پیدا میکنه با روسریش  هر کاری انجام بده و همه جا بره. و در برابر ِ پرسش و بعضاً نکوهش ِ بقیه با سر بلندی بگه : این انتخاب ِ من ِ.

 

+ کتاب توضیحاتی داره که از نظر ِ من ِ بچه مسلمون بدیهی و کش دادن ِ ماجرا به حساب میاد اما با توجه به اینکه کتاب به زبان انگلیسی نوشته شده و مخاطبان ِ غیر ِ مسلمان داره میشه توجیهش کرد. قسمت‌های قشنگ و دل نشین هم داره:

"الله می‌گوید انسان را آفریده است تا خودش شناخته شود. برای شناخته شدن باید کسی یا چیزی باشد که بشناسد... می‌گوید که انسان را آفریده است تا دوست داشته شود. دوست داشته شدن نیازمند کسی یا چیزی است که دوست داشته باشد... آدم‌ها بهترین آفریده‌های خدا هستند و برای این هستند که خدا را بشناسند و دوست داشته باشند. ما برای همین هدف ِ ساده و واحد آفریده شده‌ایم: عشق بورزیم."

 

In Every Moment

همیشه باید بدونی کجای جاده هستی تا بتونی خوشحال بمونی.

 

این یا اون یا هر دو؟

کدوم فیلم بود یا سریال نمی‌دونم، دخترک به جاده باریک و سختی رسیده بود و با عصبانیت می‌گفت: «من همیشه دختر خوبه‌ی داستان بودم، نه الکل می‌خوردم نه مواد می‌کشیدم نه شب‌ها بیرون می‌موندم چرا به اینجا رسیدم؟!»
.
.
.
همون‌قدر که به اصطلاح بد بودن باعث عذاب وجدان میشه؛ خوب بودن ِ غلیظ هم وجدان رو به درد میاره. باید جواب‌گو باشیم در قبال خودمون که باعث شدیم وجودمون به پخمه بودن میل کنه!
همون‌قدر که در قبال رد کردن ِ خطوط  ِ مرزی مسئولیم؛ از نشکستن ِ حدهایی که اسماً و رسماً در بندشون هستیم مسئولیم. ما در قبال ِ جوانی‌مون مسئولیم. آیا درست تجربه اندوخته‌ایم؟ یا فقط حد بوده و مرز؟
 

#تو_مسیر_بخونیم

1. بنجامین فرانکلین در زندگی نامه‌ی شخصیش درمورد پروژه‌ای جسورانه و دشوار برای رسیدن به تکامل اخلاقی صحبت می‌کنه. سیزده فضیلت اخلاقی که می‌خواسته در خودش پرورش بده (مثل میانه‌روی، سکوت، فروتنی، آرامش، عدالت، پاکیزگی و ...) رو شناسایی کرده و هر روز برای تمرین این فضیلت‌ها به خودش نمره می‌داده جوری که هر هفته میزان پیشرفتش مشخص بشه. [از کتاب پروژه شادی از گریچن رابین]

خب هر کدوم از ما از وقتی که پشت لب مون سبز شده و فهمیدیم می‌خوایم به کجا برسیم، چی می‌خوایم چی نمی‌خوایم ممکنه چندین بار از این جور حرکات زده باشیم، با شور و شوق دودو تا چارتا کرده باشیم، خواسته باشیم تخته گاز بریم جلو تا بلاخره به یه جایی برسیم. آخرین برنامه‌ی مُدون و جدی ِ من که سفت و سخت پیگیرش بودم برمی‌گرده به دی‌ماه (کلیک). در دو هفته، 11 ساعت کتابخوانی که شاید 3 الی 4 ساعتش در خونه و کتابخونه بود و بقیه‌اش در راه اتفاق افتاده بود. العان که چند ماه از اون موقع گذشته می‌تونم تاثیرات ِ این برنامه که مکمل و حسن ختام ِ ورژن‌های قبلیش بود رو کاملاً در زندگیم حس کنم. مثلا قبلاً اگر در راه‌ها و مسیرها درصد ِ آهنگ گوش دادن به کتاب خوندم شاید 80 - 20 بود، حالا که وارد شرایط جدید شدم و خیلی بیشتر از قبل در راه هستم، نسبت ِ آهنگ و کتابم شده 55 - 45. پیشرفت بسزایی بوده!

 

2. به بهانه‌ی هشتگ  #تو_مسیر_بخونیم

من برای او لالایی می‌خونم او برای من.*
 

ایستگاه خودم یکی مونده به آخر هست اما همیشه تا آخرین ایستگاه میرم چون از یک سوم آخر ِ مسیر اتوبوس تقریبا خالی میشه و در اون خلوت با پنجره‌های چهارطاق باز؛ چنان حس ِ خنک و دلچسبی جریان داره که دل کندن از صندلی‌های ِ سفت و سنگیش حتی سخت به نظر می‌رسه! 

*اینجا یه دور برگردون بود و آقای راننده چنان پیچ ِ پر شتابی زد که نزدیک بود من و کتاب و مایتعلقاتم پخش زمین بشیم و لالایی از سرمون بپره! :))
 

زبان ِ روزه به دیسکو رفتن آیا جایز است؟ :))

 

کی می‌دونه ما چه‌طور به اینجا رسیدیم و چه چیزهایی رو پشت سر گذاشتیم؟
 

پ.ن. اون روز استاد به خانمی که سال‌ها از خشم نسبت به زندگی و آدم‌هاش پُر بود و این عصبانیت باعث شده بود کانال ِ عصبی ِ دستش تنگ بشه و حتی نتونه اون دست رو از نیمه بالاتر بیاره می‌گفت: «این تویی که داره درد می‌کشه و ممکنه دستت دیگه به حالت عادی بر نگرده. این تویی که در نهایت از این خشم ِ درونی آسیب می‌بینه. این زندگی مال ِ توئه، این کار، این خانواده و دوستان مال ِ تو هستن، به تو داده شدن که بتونی باهاشون کنار بیای اگر نتونی؛ خودت ضرر کردی.»

 

 

 

از ذهنم بیرون اومد و به داخل ِ زندگی‌م تزریق شد!

گذری زده بودم به آهنگ‌های قدیمی.

One Thing  ِ گروه ِ One Drection رو گوش می‌دادم و در افکارم غوطه‌ور بودم. به آخر آهنگ که رسیدم یاد چیزی افتادم و دوباره پلی کردمش.

Get out, get out, get out of my head
and falll in to my arms instead
i don'r, i don't, i don't know what it is
but i need that one thing

و من با خودم می‌خوندم : نمی‌ونم اون چیه اما من به اون یک چیز احتیاج دارم.

Get out, get out, get out of my mind
come on, come into my life

از ذهنم خارج شو و به داخل ِ زندگیم بیا.. دراز می‌کشیدم، پاها رو می‌نداختم رو هم و به سقف خیره می‌شدم و با خودم می‌گفتم بیا بیا بیا! یکدفعه برق از سه فازم پرید! و حالا؟ وایی... من العان اون یک چیز رو در زندگیم دارم!
 آره!! من دارمـــــــش! اون چیزی که می‌خواستم اما اون موقع‌ها نمی‌دونستم کیه، چیه، چه جوریه؟! اما ایمان داشتم که هست.   العان پا گذاشته توی زندگیم. حتی خیلی بزرگتر و غیرمنتظره‌تر و شکوه‌مندتر از چیزی که می‌تونستم فکرش رو بکنم. نکته اینجا ست، آره... با روکشی از مشکلات ِ بزرگتر و جبر ِ چند برابر زندگیم رو احاطه کرده. امـّا من العان دارمــــــــــش!!
 

 

از سری تفکرات ِ اخیر - قسمت سوم : We Hurricane

هیچ وقت نگفتم که می‌خوام فقط یه پزشک باشم. اگر زندگی ارزشش اینقدر بالاست، اگر فقط یک بار بیشتر نیست، باید یه چیزی باشه خیلی بزرگتر از این حرف‌ها. خیلی خیلی عمیق‌تر. چیزی که تجربه‌ها درش نهفته باشه، پُر باشه از دیدن ِ نادیدنی‌ها و شنیدن ِ ناگفته‌ها! برای همین روز به روز به عنوان اضافه می‌شد! زهرا خانم، طبیبه‌ی حکیمه‌ی منجمه‌ / نویسنده / مسلط به چندین زبان از جمله فارسی، انگلیسی، هندی، عربی، فرانسوی و ... / خیاط و آشپزی ماهر.
تبصره: به این‌ها دختر، همسر، مادری شاد و موفق، بعلاوه‌ی دنیادیدگی و کمی تجارت هم اضافه شه!
می ترسم عمر ِ قطارم کفاف ِ اینهمه واگن رو نده! :)) و خدا می‌دونه خود اینها هزاران زیر شاخه دارن! با این حجمه‌ی خواسته‌ها و آرزوها عاقلانه ست نشستن و غصه خوردن؟

Spreading like a fatal virus
Asia, US, Korea, Euro, South America
I hear the loud cheer in the night
The roof, The roof is on fire

We Hurricane

 

از سری تفکرات ِ اخیر - قسمت دوم : نیلوفر آبی و قاصدک

 

کی هامیونگ* خانواده‌ش رو به واسطه‌ی خبرنگارها از دست داده بود، پدرش متهم و بدنام شده بود و مادرش زیر فشارهای موجود خودکشی کرده بود و خودش مجبور شده بود باقی عمرش رو با اسم و مشخصات جعلی زندگی کنه. برای سال‌ها نسبت به اخبار و حتی اسم خبرنگار احساس تنفر داشت. همچین شخصی خودش رو میندازه توی آتیش، میره که خبرنگار بشه! چون می‌دونه از بیرون نمی‌تونه چیزی رو تغییر بده. اگر بخواد انتقام بگیره و حقیقت رو به همه‌ی مردم بگه لازمه که جزئی از اون مجموعه باشه.

حتماً می‌دونید چقدر سخته، آدم در شرایطی قرار بگیره که ازش متنفره، با آدم‌هایی سر ُ کار داشته باشه که ازشون متنفره، کارهایی انجام بده که با حس ِ تنفر همراهه!  [العان مشخصه در روزهای من چقدر تنفر جریان داره؟]
آیا ممکنه نتیجه‌ی این همه تنفر الزاماً تنفر نباشه؟ می‌تونه رضایت بخش باشه؟ بله. از داخل ِ این لجن زار می‌تونه نیلوفر آبی رشد کنه. وقتی وارد ِ چنین شرایطی بشیم  این نزدیکی می‌تونه پیامدهای خوب و جالبی داشته باشه. می‌تونیم بریم اونجا و جواب سوال‌هامون رو پیدا کنیم. می‌تونیم چیزهایی رو کشف و از فهمیدنشون شگفت زده بشیم. و در اون فضایی که برامون خفقان‌ آور بود شاید رضایت و شادکامی رو پیدا کنیم! حتی این نظریه وجود داره که که نزدیک شدن به اشخاصی که ازشون متنفریم و شناختنشون ممکنه منجر به ایجاد حس دوست داشتن و احترام بشه.

* Pinocchio

قاصدک از راه رسید و در زد.

 

از سری تفکرات ِ اخیر - قسمت اول : الطاف ِ کارساز!

بعضیا هستن که چنان در لاک ِ دانای کل فرو رفته‌ان که اگر خدا هم بیاد پایین بگه حقیقت چیز دیگه‌ایه و بنده‌ی من در مسیر ِ درستی حرکت می‌کنه قبول نمی‌کنن. حالا وقتی زندگی چندین نفر بسته به قضاوت چنین آدم‌هایی باشه فاجعه ست. چه انسان‌هایی که قربانی حقیقت‌های دست‌ساز  و کشکی و دوغی ِ این افراد نمی‌شن. چه کار میشه کرد؟ با سنگ به سینه زدن و خون گریه کردن چیزی درست نمیشه. لازم نیست از تیررس نگاهشون خودت رو قایم کنی مبادا پرشون به پرت بخوره. باید بگردی دنبال برگ برنده! وقتی وزنه باشی وقتی سنگین باشی حتی اگه توجهشون هم جلب شد کاری از دستشون بر نمیاد. با اطلاعات، دانسته‌ها و مهارت‌ها. اونقدر پُر مثل اون برگه‌ی A4 امتحانی که اگه بتکونیش واژه‌ها ازش لبریز می‌شن و خودشون به زبون میان. اینجور مدعی‌ها به زانو در میان.
اینجاست که تک تک ثانیه‌های جوانی معنا پیدا می‌کنه. می‌تونه با آه و ناله و حسرت بگذره، امّا می‌تونه در عین سخت بودن پرُبار بگذره. جایی خوندم که می‌گفت فراگیری ِ چیزی در جوانی مثل حک کردن اون روی لوح زرین می‌مونه. استفاده کردن از این فرصت ِ خدادادی هنره.
 

جنگ؛ جنگ ِ عمله! ,  اردیبهشت ِ 95

 

پ.ن. این سری تفکرات سه قسمت داره. نظرات رو ان شاء الله با هم تایید می کنم.