اللهم عجّل لولیک الفرج*

رویای نیمه شب / مظفر سالاری

داستان در مورد دل سپردن یک جوان سنی به دختر خانومی شیعه در قالب یک داستان واقعی هست. " تشرف ابوراجح به محضر امام زمان (عج) و بهبود یافتنش." عبقری الحسان، جلد 2، صحفه 198

کتاب با اینکه برای جوانان هست بسیار کودکانه نوشته شده جوری که با کارتون های مذهبی که در تلویزیون می دیدیم هیچ فرقی نمی کنه. ارجاعتون می دم به اینجا و نظرات ضدُ نقیض افراد در این مورد.

+ یک جا از کتاب می گه اینطور نیست که حضرت مهدی دست رو دست گذاشته و زجر کشیدن شیعیان رو تماشا می کنه. لازم نیست او در زندان رو باز کنه و زندانیان رو مستقیماً آزاد کنه یا حتما معجزه ای رخ بده که به حضورشون پی بریم. از کجا معلوم همین الان هم در حال تلاش و زمینه چینی برای آزادی زندانیان نباشه؟ هرچیزی حساب و کتاب خودش رو داره! [مضمون این هست، جملات عینی رو به خاطر ندارم.]

*عنوان نوشت: من باب ظهور و حرف و حدیث های گیج کننده ی پشتش. من ِ جوان نمی دونم کدوم درسته کدوم غلط؟چی رو باور کنم چی رو نه؟ به چه حرفی باید استناد بکنم و چه حرفی رو زیر سبیلی رد کنم بره؟

فرج یعنی ظهور ِ یک نور ِ عالم تاب. هیچوقت تاریکی نور رو جذب نمی کنه، نور نور رو جذب می کنه. و همین نشانه بسه برای مسلمانانی که منتظر آمدن منجی ِ موعودشون هستند! ظهور یک اتفاق آنی و جدا از تک تک ِ ماها نیست! یعنی چی؟ یعنی که ظهور به رفتار و نوری که هر کدوم از ما به سمت عالم پرتاب می کنیم بستگی داره. نه تنها مسلمانان و شیعیان بلکه تک تک آدم های روی کره ی زمین مشمول این مسئله می شن. این یک حقیقت ِ محضه. من ِ نوعی اگر بخوام به ظهور ِ امامم کمک کنم باید روشنایی ِ وجودی ِ خودم رو افزایش بدم و روی نوری که از اعماق وجودم به بیرون ساتع می شه کار کنم. من فقط یه چراغم و یه دست صدا نداره، پس ما اگر خواهان این اتفاق بزرگ و جهانی هستیم باید دست به دست هم کاری انجام بدیم مثلاً چراغ های نورانی ِ زیادی بسازیم. وقتی من شروع کنم به روشن شدن، بغل دستیم هم دست به کار می شه و شروع می کنه به نور دادن همین طور فرد کناریش و همین طور بغلدستی های دیگه. اون وقت یک ریسه ی چراغونی ِ پر نور درست می شه. اون قدر پر نور که توانایی درخشش در کهکشان رو داشته باشه اون وقت توانایی جذب نور ِ اصلی ِ عالم تاب رو داره.
چراغونی ِ دسته جمعی مثل کربلا و تک تک اعضا و اتفاقاتش. حالا ما آدم های معمولی چه کار باید بکنیم؟ هیچی، فقط قدم قدم به سمت ِ نور حرکت کنیم. به کمک ِ نور و بینشی که خداوند در درونمون تعبیه کرده. می دونید این مسئله چقدر به نفع ما آدم های معمولی هست؟ لازم نیست شمشیر رو از رو برداری و مستقیم به جنگ پلیدی های کل ِ دنیا بری ، خودت رو نورانی کن و بدرخش، نور ِ تو اون تاریکی های موجود رو خنثی می کنه. اینجور می تونیم از یک رنگ بودن در بیایم و به سمت خاص شدن حرکت کنیم.

دوست نشسته در نظر من به کجا نظر کنم / اوست گرفته شهر دل من به کجا سفر برم؟
در هوس ِ خیال او همچو خیال گشته ام / از سر رشک نام ِ او نام رخ ِ قمر برم

پ.ن. جایی شنیدم که اگر می خواید برای کسی دعا کنید خوشحالیش رو از خداوند بخواید، او دیگه خودش می دونه برای طرف چیکار کنه. ماه رحمت نزدیکه، بیاین برای خوشحالی ِ همدیگه دعا کنیم.

شاید الان نه، اما بعداً لبخند خواهی زد.

Goblin , 2016

این خنده ی آدم هاییه که تک تکشون به بمبست رسیده بودن. هرکدوم به نوعی. سمت راستی به خاطر انجام گناه کبیره ای تبدیل به فرشته ی مرگ شده بود که روح آدم ها رو به دنیای ِ دیگه ای هدایت می کنن و در این بین حتی اجازه ی خندیدن ندارن! جایی بین مرگ و زندگی گیر افتاده بود که قدر زندگی رو بدونه. وسطی عروس ِ جنی که سرنوشتش این بود که با فدا کردن عشقش او رو به آرامش ابدی برسونه در صورتیکه اگر بخواد عشقش رو نگه داره خودش محکوم به مرگ میشه. و سومی جنگجویی بود که برای وفاداری به پادشاهش با شمشیرش جون افراد بی گناه و گناهکار زیادی رو گرفته بود و در نهایت سرنوشتش مردن بوسیله ی شمشیر خودش بدست پادشاه بود. عمر ِ نامیرایی که بهش داده شد حکم پاداش و مجازات رو با هم داشت. او وارد عذاب چند صد ساله ای شد که مرگ تمام عزیزانش رو به چشم ببینه و با خاطرات قدیمیش روزگار بگذرونه تا وقتی که..
 

+ داستان قشنگی داره اما کارگردانی به نسبت ضعیف تر عمل کرده. مرسی آقای گونگ یو و  لی دونگ ووک که اینطور خوب نقش آدم های خسته از سرنوشت رو بازی کردید.

 

پ.ن. راستش اینه که از گفتن حرف های تکراری خسته شدم. فکر کنم وقتشه که وارد مرحله ی جدیدی بشم، تجربیات جدیدی کسب کنم و حرف های جدیدی بزنم. اما چه طوریش رو نمی دونم فقط می دونم که می خوام و باید!
 

دلم می خواد حرف بزنم، به اندازه فاصله زمانی یک سفر چند ماهه با کشتی به افق های خیلی دور.

وقتی شروع به دیدن کردم و داستان کمی جلو رفت با خودم گفتم"یه داستان تکراری دیگه! ای کاش زودتر تمام شه." همون خط داستانی همیشگی رو داره، اما در ریز جزئیات تفاوت های ظریفی رو می تونی کشف کنی که باعث تمایزش بشه. مثلاً شخصیت «مائووی» چقدر به نظرم مسخره اومد! یک نیمه انسان نیمه خدای دَم دستی. اما دقیقاً وجه تمایزش با بقیه در همین نکته ست، در دنیای ِ واقعی قهرمان های حقیقی همین قدر مسخره و سحطی هستن، در ظاهر. به عبارتی عادی هستن، حرف می زنن، می خوابن، می خورن اما در واقع مثل ما نیستن! چیزی هست که دیده نمیشه، خیلی خیلی باید به عمق رفت و دنبالش گشت تا بتونی کشفشون کنی. دقیقاً مثل قهرمان بازی ِ افراد عادی در زندگی های عادی.

 

+ در لحظه های تاریک ِ تنهایی که ناامیدی بهت چیزه می شه و آماده ای تصمیمی در لحظه بگیری، یکی باید باشه که با چهره ی نورانیش برات بخونه حتی اگر ماهیت جسمانی نداشته باشه:

دختری رو می شناسم که اهل یک جزیره ست،
اون دختر از مردمش جدا شده
عاشق دریا و مردمشه
اون باعث افتخار کل خانواده اش شده
بعضی وقت ها به نظر می رسه دنیا بر علیه توئه
ممکنه سفر زخم هایی برات به یادگار بذاره
ولی زخم ها خوب می شن..
جایگاهت رو مشخص کن
آدم هایی که دوستشون داری تو رو تغییر می دن
چیزهایی که یاد گرفتی تو رو راهنمایی می کنن
و هیچ چیز نمی تونه صدای آرومی که هنوز درونته رو ساکت کنه
و وقتی اون صدا شروع می کنه به نجوا کردن
"موآنا راه درازی رو اومدی"
موآنا گوش کن، آیا می دونی کی هستی؟
[ کلیک]
 

چرا خودم برای خودم تکرار نکنم "زهرا خانوم.. راه درازی رو اومدی.. آیا می دونی واقعاً کی هستی؟ چه چیزایی رو پشت سر گذاشتی؟ تنهای ِ تنهای ِ تنها.."
در جواب بشنوم" فکر می کردی تنهای ِ تنهایی اما هیــچوقت تنها نبودی و نخواهی بود. در گذشته نمی دیدیشون اما حالا می تونی ببینی." بعد من هم مثل موآنا که شروع کرد به خوندن شروع کنم به گشتن دور خونه، برای خودم بخونم و نفهمم کی گونه هام خیس شده. از چه حسی؟ شعف؟ ترس؟ امید؟ همه ی اینها و بیشتر از همه از هیجان!

 

Moana , 2016

 

 

و بعد مثل موآنا آماده شم و تمام قوام رو به کار بگیرم برای رویارویی با غول ِ اصلی! اما می دونید نکته ی اصلی و بامزه ی داستان چیه؟ اینکه این موجود ِ مخوف که کل ِ داستان همه ازش واهمه داشتن، اصلاً اون چیزی نیست که نشون می داده و آتش، تاریکی و زشتی که می بینی رو فقط در ظاهر داره! تو خودت رو برای بدترین ها آماده کرده بودی اما وقتی نزدیک شدی و حقیقت رو فهمیدی، وقتی به تاریکی رفتی و در آغوش کشیدیش فهمیدی اشتباه می کردی. پس من فقط باید روح ِ تو رو بشناسم که بتونم به زیبایی ِ بی حسابت پی ببرم! فقط همین.
ثانیه ای بایست و از حرکت دست بردار.. قضاوت های پیشین را رها کن.. وقتی جنس ِ اصلی را حس کنی، ببویی و بشناسی.. آنوقت، اجازه ی ورود به دل ِ هستی را به تو می دهند. و می گویی"تمام زمان هایی که نمی دانستم باید کجا باشم را پشت سر نهاده ام." بیا...

 

 

I have crossed the horizon to find you
I know your name
may have stolen the heart from inside you
But this does not define you
This is not who you are
You know who you are

پ.ن. شما هم موقع دیدن انیمیشن، فیلم یا خوندن کتاب اینطور با خودتون بازی می کنین؟
 

معرفت و شناخت

برای رسیدن به این دو مولفه در زندگی رفتنِ چه راه هایی رو پیشنهاد می کنید؟

جانشناسان از عددها فازغند / غرقه ی دریای بی چونند و چند

جان شو، وز راه جان؛ جان را شناس / یار بینش شو نه فرزند قیاس [کلیک]

پ.ن. 

اسم: ژینوس، فامیل: ژوهانسبورگی (ژینوسی که اهل ژوهانسبورگ است.)

خندوانه رو برای اولین بار کامل دیدم! :D

نیمه‌ی راه (you've flown as far as you can)

 

 

جایی که درخت در غبارهای کهن پنهان شده
که از چشم همگان مخفیست
مگر کسانی که هدفی بزرگ دارند و قلبی پاک

The Legend Of Guardians,2010
 

 

*عنوان نوشت: "به آسمان نگاه کنید و پرواز کنید، پادتون باشه، وقتی بال‌هاتون خسته شد...روحیه‌تون رو از دست دادید و تا اونجایی که تونستید پرواز کردید.. به نیمه‌ی راه رسیدید!"

پ.ن. سـلام.

فصل ِ وصل ِ ما*

 

اینقدر از این آدمای آروم اما پوست کلفتی که هفتا جون دارن خوشم میاد. شخصیت ِ رایان گالسینگ داخل فیلم Drive رو میگم. زد؛ خورد، اما در نهایت زنده موند. هندل کردن ِ خودت در موقعیت های غیرمنتظره و سریع کار ِ هرکسی نیست! چقدر «لحظات» در زندگیها مون ارزشمند هستن. نمیدونیم و هیچ ارزشی براشون قائل نیستیم، اونها میان و میگذرن و ما حتی ممکنه هیچ وقت متوجه نشیم چه چیزی رو از دست دادیم، تنها برای اینکه موقعی که لازم بود درست واکنش نشون ندادیم.

"ایرین" توی این فیلم مثل ِ ملکه ی منفعلی بود که ماجرا به خاطر در امان موندن خودش و فرزندش اتفاق افتاد اما خودش نفهمید. لحظه ای که باید تصمیم می گرفت نگرفت و فقط کمی بعدش پشیمون شد. این شخصیت دقیقاً نماد زن های خوب ولی بی سیاستی هست که شکوه ِ ملکه ی یک زندگی بودن رو خودشون از خودشون صلب می کنن.

 

*پ.ن. این روز ها یکم بی حوصله م، یعنی روی دور ِ بی حوصلگیم...ای کاش انتهای ِ این مرحله که پر از پریشان احوالیه یک رسیدن ِ شیرین و قشنگ در انتظارمون باشه..

با غلبه بر احساسات، به دنبال ابرهاست.

از عطش؛ ترانه آفریدم!*

 

شهر در دست دانشجویان است :))

1. استادمون رفته بود شهرستان مطب دست ما بود. ما هم انصافاً بچه های خوبی بودیم و در غیاب رئیس؛ برای بیمارها هرکاری از دستمون بر می اومد انجام دادیم. خلاصه که مدیر داخلی مطب ازمون راضی بود جوری که با توجه به سختگیر بودنش اجازه ی آشپزی ِ داغ ِ داغ و بو راه انداحتن در مطب رو صادر کرد. مشخصه سرآشپز کی بوده یا بگم؟ [:D]

 

2. یکی از اساتیدمون فقط یک روز در هفته توی مطبش مریض می بینه مثلا از ظهر تا بامداد ِ روز ِ بعد یکسره! [ببین مریضا چقدرن که ته نمی کشن!] ما رو هم تا تهش نگه می داره، رکوردمون تا حالا 4 صبح بوده! هر روزی که می خواد مریض ببینه منشیش اول به گروه ما خبر می ده. این دفعه استدلالش برامون روشن شد: «فکر کردید عاشق چشم ُ ابروتون هستم؟ فقط چون همراه خودتون غذا میارید.»

_ یه بار آش پختیم کلّ مطب و بیمارا رو آش دادیم. یه جور حسّ ِ فوق العاده ای بود که نگو! اگه من جای استاد بودم پایان ترم این گروه رو کامل می دادم. والا. [:D]

3. این 95  ِ ... سال ِ عجیبیه! از اتفاقات ِ ریز ُ درشتی که داره می افته می شه تشحیص داد البته از همون اول ِ سال و وضعیت ِ عجق وجق ستاره ها باید می دونستیم چه وضعیتی در انتظارمونه! تعادل نداره، یا افراطه یا تفریط. وضعیت ِ صفرش تا منفی هم می ره و وضعیت ِ صدش حد ِ بالاتری از صد هست! یا خوشحالی و بشکن می زنی یا ناراحتی و در حال گریه زاری! اما می گن زرنگ اونیه که از آب گلالود[بخونید تاثیر گذار هرچند سخت] ماهی بگیره! انگار سفره ای که پهنه و دو ماه مونده به جمع شدنش، یه دفعه می بینی سال تمام شد این سفره جمع شد و تو اون سودی که باید می بردی رو نبردی، چیزهایی که باید با توجه به موقعیت ِ کیهانی جذب می کردی نکردی، پس بجنب! 95 با وجود ِ لعنتی بودنش سال ِ تاثیر گذاریه.

 

*عنوان نوشت: تنهــا؛ تویی تو، که می تپی به نبض ِ این رهایی / تو فارغ از وفور ِ سایـه هــایی / باز آ که جز تــو جهان من حقیقتی ندارد. [کلیک]

 

وودی منسوب به آلن

من بلاخره تونستم حرکتی بزنم من باب ِ ارتقاء منسجم ِ سطح ِ فرهنگی ِ دیدنی هام. در زمینه هالیوود با در نظر داشتن عوامل ِ سازنده. از «وودی آلن» شروع کردم. گزینه ی مناسبی برای شروع بود چون متوجه شدم جنبه ی پررنگ در داستان های این کارگردان شخصیت ها و روابط هستن.[منم که خوراکم شکار ِ این دو فاکتور در زندگی! :D] ممکنه خود ِ داستان یا بقیه عناصر نقص هایی داشته باشن اما اشخاص و مخصوصاً روابط در فیلم ها حرف ندارن! احتمالاً این آدم به اندازه ی هزاران هزار آدم قصه برای تعریف کردن و شخصیت برای خلق کردن در ذهنش داشته باشه! چون افراد در داستان ها تکرار نمی شن، در عین ِ حال روابط و سمت ُ سوی پیشرفتشون بسیار متنوع هست جوری که امکان هر اتفاقی وجود داره. در شخصیت ها هر تغییر و تحول ِ غیر معمولی ممکنه شکل بگیره و قریب به اتفاقشون با طیب ِ خاطر به سمت ِ جلو پیش می رن. یعنی دیدن فیلم های این کارگردان اگر به روابط و آدم ها علاقه داشته باشی می تونه بسیار هیجان انگیز باشه.

 

مثلاً چقدر فیلم ِ Magic in the Moonlight و روند ِ داستانش رو دوست داشتم. حس ِ خاصی به Cofe Society نداشتم یا The Rome With Love رو با اینکه دوست نداشتم نوع ِ روابط داخل فیلم در ذهنم ماندگار شده. تنها فیلمی که دیدم اما تقریباً هیچی ازش نفهمیدم Vicky Cristina Barcelona بود. برمی گرده به چند سال پیش وقتی دبیرستانی بودم البته، هنوز هم وقتی اسمش میاد به صورت پوکر فیس به دوربین خیره میشم. ولی الان اگر ببینم احتمالاً بتونم یه چیزی از توش در بیارم. :D

Blue Jasmine , 2013

پ.ن. خلاصه که حرکت جالبی بود. انتخاب تعدادی از فیلم های یک کارگردان در یک بازه ی زمانی برای بهتر شناختن خودش، افکارش، دیدگاهش و فیلم هاش. مرسی از شخص پیشنهاد دهنده ی این حرکت. پروژه ی بعدی احتمالاً تیم برتون. فیلم هاش رو دیدم اما ایندفعه جور ِ دیگه ای می بینم، هدفمند!

 

پراکنده امـّا مرتبط

 

_ «صحنه ای بود لبریز از احساس، چون پیمانه ی احساسات تا آخر نمی جوشید و سر نمی رفت، بیشتر به آدم فشار می آمد. آدم هر وقت شاهد غُل غُل احساسات و عواطف مهارگسیخته باشد، نوعی حس شبیه کراهت یا حتی تمسخر به او دست می دهد. من همیشه مواقعی بیشتر تحت تاثیر قرار می گیرم که احساس تابع اراده باشد، یعنی مثل برده ی غول آسایی باشد که زمامش را عقل سلیم گرفته باشد.» ویلِت

 

_ «بیش از حد دوست داشتن کسی یا چیزی هم می تونه پادزهر باشه هم خود ِ زهر.» psycho pass

_ یه چیز توی ذهنم هست که جملات دقیقش در خاطرم نمونده. «دو دسته هستن که باید ازشون دوری کنید. افرادی که به افراط من رو دوست دارن و به سمت تباهی می رن. افرادی به افراط با من دشمنی دارند و به سمت تباهی می رن.» نهج البلاغه

 

پ.ن. امروز یه کیک ِ کشمشی پختم اما روش سوخت، برای اینکه خرابکاریم رو بپوشونم پودر قهوه رو با خاک قند قاطی کردم و روش الک کردم. خیـلی خوشکل و خوشمزه شده بود. العان بعد از یک روز سخت ِ کاری دارم یک تکه ازش رو با چای میخورم و به این فکر می کنم که رفتار ِ امروزم هم مشابه این عمل بود، اوووف بگو کُپی! اما به قول استادمون یک اشتباه قاطع صد مرتبه بهتر از یک تصمیم ِ درست ِ لغزان هست!