از کتاب ِ زندگینامه سعدی
" هنوز اثر دست های مهربان پدر را روی قلبش احساس می کرد که بارها و بارها گفته بود: «خدا اینجاست.» و او مدت ها به فکر فرو رفته بود که خدا چگونه درون قلب کوچک آدمی جای میگرید و آبا درون هر قلب، یک خدا وجود دارد؟
پدر گفته بود: «تا چه قلبی باشد و صاحبش که باشد! بعضی قلب ها لایق نیستند.»
پرسیده بود: «چه باید کرد که قلب آدمی جایگاه خدا شود؟ »
پدر جواب داده بود: «به مردم خدمت کن که عبادت به جز خدمت خلق نیست.» "
پ.ن : در راستای ِ پر کردن ِ چاله ها که گفته بودم.. اون شب «آقای ن» داشت از لکه های سفید ِ روی دست و پاهاش می گفت، از اینکه در گذشته اتفاق افتاده؛ گذشته رو جبران کرده اون بازی تمام شده اما نمیدونه چرا این لک ها هنوز هم پا برجا هستن؟ گفتم شاید اشتباه شما همین جاست که فکر می کنید با جبران ِ گذشته بازی تمام شده، در واقع این بازی ِ زندگی ِ که درجریان ِ و از بازی به بازی ِ دیگه ای تغییر شکل می ده. به بازی کردن ادامه بدید.. و در یک عملیات ِ انتحاری دست گذاشتم روی نقطه ی اصلی و بحث چاله ها رو پیش کشیدم! در واقع راه ِ ساده تری هم هست، شما می تونید با کیاست ِ تمام به جای اینکه اینقدر انرژی صرف کنید برای یافتن دلیل ِ خوب نشدن لکه های سفید، میانبر بزنید، به نیت ِ پیدا کردن ِ جواب سوال تون یک یا چند تا چاله پر کنید تا چاله ی شما هم پر بشه! [:D]
همین که به فکر فرو رفت کفایت می کنه.
