مواجهه از نوع اول یا دوم؟
در انتقال / بروز ِ یک حقیقت ِ تلخ که می‌تونه هنوز هم اتفاق نیوفتاده باشه، برای شخصی که این جریان مربوط به او هست، دو نوع برخورد می‌تونه وجود داشته باشه:
اول. با شنیدن ِ این حقیقت، فرد به سختی با گذروندن ِ مراحلی[بیشتر درونی] بلاخره این حقیقت رو می‌پذیره و از اونجایی که دانستن بعلاوه‌ی پذیرش ِ مسئله مساوی‌ست با سوار شدن بر قضیه‌ی مذکور، به تدریج و با گذر زمان می‌تونه راهی پیدا کنه و از پسش بر بیاد.
دوم. فرد با فهمیدن ِ حقیقت ِ موجود در زندگی‌ش هول وَرش می‌داره، اونقدر بانگ ِ چرا من چرا من سر می‌ده و به قضیه فکر می‌کنه که طبق قانون جذب اون حقیقت ِ تلخ رو سریعتر و فجیع‌تر به خودش و زندگی‌ش جذب می‌کنه!
*تبصره: «آه» و گریه» در هر دو نوع وجود داره، اما آه ِ اولی از نوع ِ خالی شدن ِ و سبک کننده‌ست، آه ِ دومی پُر کننده‌ست و باعث ِ بروز ِ نوعی خشم ِ درونی در فرد میشه.
پ.ن. نظر شما چیه؟ اگر در مقام ِ کسی که باید اون حقیقت ِ تلخ رو بازگو کنه یا بشنوه بخواید قرار بگیرید؟
mohsen mhbt
