بلاخره لبخند زد.

 

 

مجازاتی از بهشت

 بدزخمم؛ و از جای اسکار ِ زخم متنفر.
 

بِبُر به نام خداوندت!*

 

 

_  تجربه‌ی تاریخ ثابت کرده، صاحبخانه‌ی دنیا شیفته‌ی اسطوره سازی است. مدرکی برای اثبات حرفم ندارم اما معتقدم آن قسمتی که خداوند می‌گوید از روحش در انسان دمیده، دقیقاً نقطه‌ای است که می‌تواند تک تک انسانها را به سمت اسطوره شدن پیش ببرد. یعنی تمام آدمهای روی زمین؛ فارق از طبقه‌ای که در آن به دنیا آمده باشند یا زندگی می‌کنند. صرفاً «وجود» انسان استعداد اسطوره شدن را دارد. منتها به شرطها و شروطها، هرکس در جایگاه خاص ِ خودش، مثل جریان عید قربان که پدر در جایگاه قربانی کننده بود و پسر قربانی شونده یا مثلاً داستان رستم و سهراب. باید نقشی که برای آن به زمین آمده‌ایم را با طیب خاطر بپذیریم اگر نه؛ معامله فسخ است!

*عنوان نوشت: آهنگی از محسن چاووشی.

پ.ن. سلام.